Na de prik van vorige week is het rustiger in het hoofd. En daarmee is er ruimte voor andere dingen. Zoals de toekomst.
Dinsdag koffie met YTMIDM. Donderdag en vrijdag buitenspelen als inval Parts Pro. Het belooft mooi weer te worden/blijven.
Lees verder
Veel polletiek deze week: toeslagenaffaire, coronamaatregelen, inauguratie Biden en ongetwijfeld nog wel meer van dit soort gedoe. Ik ga proberen het allemaal met mate te volgen. Hopelijk blijft het daar in Amerikanië rustig.
Verder is het business as usual, hoe vreemd dat in deze tijd ook mag klinken. De business as usual is stilte. En werk. En de dagelijkse zaken. Af en toe stilstaan bij wat wel en wat niet. Met het oog op de donut.
Ik weet niet of jij het ook zo voelt, maar ik krijg steeds meer het idee dat 2020 nog helemaal niet afgelopen is. Natuurlijk is er met de vaccins volop reden om met hoop en vertrouwen naar de toekomst te kijken. Alleen lijkt de gifbeker die we met z’n allen voorgeschoteld hebben gekregen, nog bij lange na niet leeg. En dan leven wij in een land waarin het -ondanks alle ellende- volop tegen de plinten opklotst. Kijk eens naar Brazilië, of Zuid Afrika of zelfs het VK…
Neemt niet weg dat het allemaal tot somberheid stemt; de berichten uit het VK, de verhalen uit onze ziekenhuizen en zorginstellingen, de vele vele doden, het gepruts, de woede in de VS, de toeslagenaffaire, de leugens, schofferingen en bedreigingen uit het ontkennerskamp, enzovoorts. En kleiner en dichterbij: het vooruitzicht van nog eens zes of meer maanden stilstand en stilte. Zucht.
Sporten is even naar het tweede plan geschoven. Ik heb geen zin, ik zit met wintertenen en een korte pauze voelt goed.
In juli 2017 ben ik begonnen met hardlopen. Sindsdien houd ik de trainingssessies in deze wekelijkse afleveringen bij. Ondertussen is het al een tijdje een kapstok voor andere zaken en gebeurtenissen. Soms prietpraat, soms serieus. Het leven, zo u wil.
De agenda is leeg en de plannen zijn beperkt.
Het gaat hard, week 46 al. 2020 is een bizar jaar geworden, en eerlijk gezegd, van mij mag het vandaag voorbij zijn. Niet dat daarmee de ellende achter ons ligt, maar dat moment komt dichterbij.
In juli 2017 ben ik begonnen met hardlopen. Sindsdien houd ik de trainingssessies in deze wekelijkse afleveringen bij. Ondertussen is het al een tijdje een kapstok voor andere zaken en gebeurtenissen. Soms prietpraat, soms serieus. Het leven, zo u wil.
Net als vorige week zit ik de komende dagen achter het stuur van de Parts Pro bus. Vooralsnog voor het laatst. Al weet je het nooit in deze gekke tijden. Het lot van de invaller. Mijn ‘normale’ werk is voor de avonden, het weekend, of volgende week. Even geen tijd of ruimte om te gaan hardlopen, denk ik.
Lees verder
In juli 2017 ben ik begonnen met hardlopen. Sindsdien houd ik de trainingssessies in deze wekelijkse afleveringen bij. Ondertussen is het al een tijdje een kapstok voor andere zaken en gebeurtenissen. Soms prietpraat, soms serieus. Het leven, zo u wil.
Net als vorige week geen grote plannen deze week. Onzekere tijden kunnen verlammend werken, zeker als er geen heldere doelen zijn. Dat deel van leven, het niet in doelen denken, heb ik nog steeds niet helemaal onder de knie. En dat is in deze tijden pijnlijk merkbaar. Aan de andere kant, niet moet. Da’s dan ook weer zo.
Lees verder